ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΙΡΟ... (part 2)

    ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2000

  Έχουν περάσει οι δύο πρώτες εβδομάδες και ακόμα δεν έχεις συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Ένας ανεμοστρόβιλος αλλαγών σ' έχει κυριεύσει. Τα πάντα είναι διαφορετικά μετά την απρόσμενη πρόσληψή σου σε ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Νιώθεις σαστισμένος, αν και ευγνώμων που η ζωή σου προχώρησε στο επόμενο στάδιο…

Το εφηβικό δωμάτιό σου στην επαρχιακή πόλη αποτελεί παρελθόν, αν και φροντίζεις να το επισκέπτεσαι τακτικά, καθώς η διαδικασία της απογαλακτοποίησης είναι πιο περίπλοκη απ' ότι φανταζόσουν. Η αχανής και απρόβλεπτη πρωτεύουσα σου δείχνει το σκληρό της πρόσωπο με κάθε ευκαιρία. Δεν είναι όλα ένα διαρκές πάρτι, όπως είχες αρχικά στο νου σου και σου είχε πάρει τα μυαλά ο τοξικός κολλητός σου. Στην ουσία, δεν είναι καθόλου πάρτι. Το αντίθετο μάλλον! Η απεχθής λέξη «κούραση» είναι η μοναδική που σου έρχεται στον κορεσμένο από πληροφορίες εγκέφαλο. Αναρωτιέσαι αν έκανες τη σωστή κίνηση με εκείνη την ανατρεπτική συνέντευξη ή όλα ήταν ένα μέγα λάθος…

Για καλή σου τύχη, επιστρατεύθηκε μια αγαπημένη ξαδέλφη από το σόι του πατέρα σου που είχατε σχετικά καλές, αλλά τυπικές σχέσεις και δέχτηκε περιχαρώς να σε φιλοξενήσει σε ένα μικρό και άνετο διαμέρισμα κάπου στο Πολύγωνο, όπου έμενε τότε (μια πυκνοκατοικημένη και δομικά άσχημη περιοχή, που αγνοούσες την ύπαρξη της πριν μερικές εβδομάδες). Τουλάχιστον για τον πρώτο καιρό, μέχρι να βρεις δικό σου σπίτι…

Εκεί θα μείνεις για 2-3 περίπου εβδομάδες. Τον περισσότερο χρόνο μόνος σου, καθώς η ξαδέλφη εργάζεται πάρα πολλές ώρες σε 2 δουλειές για να τα φέρει βόλτα και απουσιάζει όλη μέρα. Περιεργάζεσαι ενδελεχώς το σπίτι της προσπαθώντας να καταλάβεις τον τρόπο ζωής της. Καταλαβαίνεις από την ακαταστασία ότι δεν την απασχολεί ιδιαίτερα ο περιβάλλων χώρος. Όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής της τα έχει περάσει στην πρωτεύουσα, μόνη της, αποκομμένη από την υπόλοιπη γραφική της οικογένεια. Διατηρεί τυπικές σχέσεις μαζί της και καλά κάνει, όπως θα αποδειχθεί στο μακρινό μέλλον. Σχεδόν τη ζηλεύεις που κατάφερε και ξέφυγε από τον ασφυκτικά επαρχιώτικο κλοιό. Το βράδυ που επιστρέφει κατάκοπη, ανατρέχετε επί τροχάδην στα πιο σημαντικά γεγονότα της ημέρας. Σε ρωτάει για την καινούργια σου ζωή και το εργασιακό σου περιβάλλον, σαν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα που την απασχολεί. Ενσυναίσθηση το λένε οι ειδικοί. Το εκτιμάς δεόντως…

Και αυτή είναι όλη σας η επαφή. Αλλά αυτό δεν σε πειράζει ιδιαίτερα. Εξάλλου, έχεις τόσα να διαχειριστείς και να προετοιμάσεις για την επόμενη μέρα. Οι καθημερινές απαιτήσεις του «παιδαγωγικού» σου έργου σε πνίγουν καθημερινά. Με την ξαδέλφη θα συγκατοικήσετε στο προσεχές μέλλον, διαπιστώνοντας οικτρά ότι θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής σου…

Το πρωινό εγερτήριο φαντάζει βάρβαρο στο μυαλό ενός ανέμελου 25χρονου. Στις 6 το πρωί! Έτσι ώστε να έχεις αρκετό χρόνο για να είσαι έτοιμος, μετά από μια περίπου ώρα, να ξεκινήσεις για αυτά που σε περιμένουν. Να έχεις αρκετό χρόνο, ώστε να απολαύσεις την ιδανική δόση καφεϊνης, που θα σε κρατήσει όρθιο μέχρι το μεσημέρι. Να προλάβεις να κάνεις 2-3 τσιγάρα αναλογιζόμενος τι σε περιμένει. Εξάλλου, έχεις και 2 λεωφορεία να αλλάξεις. Με σκοπό να είσαι στον προορισμό σου και να υπογράψεις στο βιβλίο προσέλευσης των εκπαιδευτικών στην ώρα σου για να μην δώσεις δικαιώματα. Να μην τολμήσει κανένας να σε αμφισβητήσει για τη συνέπειά σου. Να φροντίσεις να διαψεύσεις τις όποιες αμφιβολίες τους. Οι μεγάλες αποστάσεις στην Αθήνα ήταν και παραμένουν ένα μεγάλο θέμα, όπως θα διαπιστώσεις τα επόμενα χρόνια του επαγγελματικού σου βίου…

Από την ώρα που φτάνεις στο σχολείο μέχρι να φύγεις το μεσημέρι, δεν προλαβαίνεις να πάρεις κυριολεκτικά ανάσα. Ίσως βρεις 10 λεπτά στο κενό σου (συνήθως την τρίτη διδακτική ώρα) για ένα ή δύο τσιγάρα αστραπιαία και ένα κατούρημα στα γρήγορα. Η κατάσταση είναι πιο απαιτητική απ' όσο φανταζόσουν. Οι νέοι συνάδελφοι, βέβαια, εξαιρετικοί. Φροντίζουν να σε ενημερώνουν διακριτικά και να σου δίνουν μικρά tips για να τα βγάλεις πέρα, σαν το new kid on the block που είσαι. Είσαι αποφασισμένος να τα καταφέρεις. Ακόμα αντέχεις. Δεν θες να χαρακτηριστείς looser…

Η διαχείριση της τάξης πιο σύνθετη και πιο περίπλοκη απ' ότι είχες στο αφελές μυαλό σου. Έχεις μπροστά σου γύρω στα 20 παιδιά εύπορων σχετικά οικογενειών, το καθένα με τις ιδιαιτερότητες και τις ιδιοτροπίες του που πρέπει επιμελώς να σεβαστείς. Έχεις να απαντήσεις σε απίθανες παιδικές απορίες, που ούτε ο ίδιος δεν είχες σκεφτεί ποτέ. Έχεις να διαχειριστείς φιλονικίες και προστριβές που προκύπτουν συνέχεια. Έχεις στοίβες από τετράδια, φωτοτυπίες, φύλλα εργασιών και λογής βιβλία, που πρέπει να διορθώσεις σωστά με ακρίβεια νευροχειρούργου, γιατί οι «γονείς που πληρώνουν και έχουν απαιτήσεις» καραδοκούν στη γωνία για να κάνεις το λάθος σου. Που το κάνεις στο τέλος…

Και μετά ακολουθούν τα νευρικά τηλέφωνα των «γονέων που πληρώνουν» με τα παράπονα τους προς τη «βλοσυρή» διεύθυνση του σχολείου – ποτέ, όμως, προς εσένα ευθέως. Σχεδόν ποτέ, δεν θα έχεις την παραμικρή ιδέα, γιατί σε καλούν στο μεγάλο διάλειμμα στο Γραφείο για να σε νουθετήσουν οι νέες σου «μαμάδες» για κάτι που έκανες ή ξέχασες να κάνεις. Σαν να έχεις να λογοδοτήσεις σε έναν καινούργιο και άγνωστο κηδεμόνα που θα σου τραβήξει το αυτί…

Ξαφνικά, νιώθεις εντελώς άχρηστος!

«Άραγε, κάνω τίποτα σωστό;- Μήπως ήμουν καλύτερα όταν πουλούσα ανέμελα τα αδιάβροχα ρολόγια με τον μακαρίτη αδερφό μου στη λαϊκή αγορά της επαρχίας; - Μήπως να τα βροντήξω όλα και να γυρίσω στο ασφαλές παιδικό μου δωμάτιο;» (…κατακλυσμιαίες σκέψεις, καθώς περιμένεις να περάσει η κακιά ή ώρα και να γυρίσεις στην τάξη σου, ταπεινωμένος και δαρμένος συναισθηματικά…)

Διαπιστώνεις με τον πιο σκληρό τρόπο ότι όλα αυτά που διδάχτηκες για 4 χρόνια στην παιδαγωγική σχολή της πόλης σου δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κατανάλωσες άπειρο χρόνο για να αποστηθίσεις ανούσιες πληροφορίες, οι οποίες δεν πρόκειται να σου χρειαστούν ποτέ στον επαγγελματικό σου βίο. Και το χειρότερο: κανείς δεν σε προετοίμασε ή σου μίλησε γι' αυτό…

Ενίοτε, παρατηρείς τα παιδικά κεφάλια που σε κοιτάζουν και εξετάζουν την κάθε σου κίνηση σαν να σε περνάνε από ακτινογραφία. Έχεις γίνει το επίκεντρο του μικρόκοσμού τους και φυσικά, το επίκεντρο του κουτσομπολιού των μαμάδων τους στα σπίτια τους. Ρουφάνε αδίστακτα την ενέργειά σου σαν λιλιπούτειοι βρικόλακες…

Διακρίνεις πολλά και ναρκισσιστικά Υπερεγώ στις παιδικές φυσιογνωμίες τους. Σχεδόν τα ζηλεύεις που αγνοούν ότι σε 60-70 χρόνια θα είμαστε όλοι μας νεκροί, αλλά αυτή τη στιγμή το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι το λάθος κόμμα που έβαλε στην πρόταση της η Ελενίτσα ή ο λάθος τόνος που μπήκε στο ουσιαστικό και μπορεί να γίνει φλέγον και μέγα ζήτημα στο νέο αυτό μικρόκοσμο, που επιθυμούσες διακαώς να γίνεις μέλος του…

Και κάπως έτσι, φτάνεις μέχρι το μεσημεριανό κουδούνι, που ηχεί σαν βάλσαμο στην ψυχή σου!

Ευτυχώς, την έβγαλες σχετικά ανώδυνα κι αυτή τη μέρα. Όλα τα παιδιά θα γυρίσουν αρτιμελή στο σπίτι τους και γλίτωσες τα χειρότερα. Μια μικρή «κατσάδα» από τη διεύθυνση και όλα καλά…

Οι «μαμάδες που πληρώνουν κι έχουν απαιτήσεις» θα σε σχολιάζουν, βέβαια, περιπαθώς και θα έχεις έναν ανεξήγητο λόξυγγα όλο το απόγευμα. Θα γυρίσεις με σκυμμένο το κεφάλι στο σπίτι, νιώθοντας ταπεινωμένος και άχρηστος. Όμως, η υπόλοιπη μέρα στην πλανεύτρα Αθήνα σου ανήκει για να την απολαύσεις. Ή έτσι τουλάχιστον θα πιστεύεις…

Στο λεωφορείο της επιστροφής θα κοιμηθείς και θα γείρεις το κεφάλι σου επάνω σε ώμους αγνώστων, που θα εκνευριστούν με την αγένειά σου. Η κούραση που νιώθεις είναι απίστευτη! Ευτυχώς, το τέρμα του 140 (της λεωφορειακής γραμμής που σε οδηγεί στο προσωρινό καταφύγιό σου) είναι δυό βήματα από το σπίτι της ξαδέρφης σου και θα ξυπνήσεις θέλοντας και μη…

Θα φας κάτι απελπιστικά πρόχειρο στο σπίτι, γιατί η σωστή διατροφή δεν έχει και τόση σημασία σε αυτή τη φάση της ζωής σου. Θα κοιμηθείς πολύ βαθιά για καμιά ώρα, ονειρευόμενος το παιδικό σου μαξιλάρι, που τόσο ήθελες να αποχωριστείς. Θα αναζητήσεις την θαλπωρή του εφηβικού δωματίου σου, όπου δεν σε ένοιαζε τίποτα όταν ήσουν εκεί…

Και μετά θα πιάσεις αμέσως δουλειά. Να είσαι έτοιμος για το επόμενο πρωινό με το βάρβαρο εγερτήριο στις 6 το πρωί. Να απαντήσεις σε όλες τις παιδικές απορίες που μπορεί να προκύψουν και να σε φέρουν σε αμηχανία με την ενδεχόμενη άγνοιά σου. Να διαψεύσεις όσο μπορείς τις κακές γλώσσες που αμφισβητούν την παιδαγωγική επάρκειά σου…

    Να διαψεύσεις όλες τις μαμάδες που σε αμφισβητούν για τις ικανότητές σου, αλλά και τη δική σου μαμά, που επιθυμεί ενδόμυχα να αποτύχεις και να επιστρέψεις στο παιδικό σου δωμάτιο…