MUSIC MAKES THE PEOPLE COME TOGETHER...
Δεκαετία '80:
Τα μεγαλύτερα αδέρφια σου αγοράζουν μανιωδώς, με τα πρώτα τους χαρτζιλίκια ή τον πρώτο τους μισθό, δίσκους βινυλίου από θρύλους της μουσικής: The Doors, Pink Floyd, Bob Marley, Talking heads, Janis Choplin, Bruce Springsteen, Abba και ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Μεγαλώνεις με απίστευτα μουσικά ακούσματα στην παιδική σου ηλικία, που θα σε στιγματίσουν για την υπόλοιπη ζωή σου και νιώθεις απίστευτα τυχερός γι' αυτή την πολυτέλεια που έχεις. Σου αρέσουν όλα τα είδη της σύγχρονης μουσικής: ροκ, ποπ, τζαζ, ντίσκο. Τα πάντα! Όλα έχουν να σου προσφέρουν κάτι…
Μαθαίνεις, έτσι, να εκτιμάς το καλό και διαχρονικό μουσικό άκουσμα. Μαθαίνεις να σέβεσαι την προσπάθεια του καλλιτέχνη να φτάσει στα αυτιά σου με κάτι ποιοτικό και κάτι που θα σε αγγίξει. Πληρώνεις αδρά για να αποκτήσεις ότι δημιούργησε με τόσο κόπο για ένα και παραπάνω χρόνο σε ένα στούντιο ηχογράφησης, παλεύοντας πολλές φορές με τους δαίμονες του/της…
Ανακαλύπτεις μετά από χρόνια και πολλά «διαμάντια» στη δισκογραφική συλλογή του εκλιπόντος πατέρα σου, ο οποίος ήταν κι αυτός μανιώδης συλλέκτης βινυλίων. Όπως για παράδειγμα, δίσκους της Dalida ή της Rafaella Carra, - ακόμα και τους γραφικούς Trio Belcanto - που σήμερα θεωρούνται καρασυλλεκτικοί και μπορείς να βγάλεις πολλά χρήματα πουλώντας τους σε ένα διαδικτυακό site. Παραδόξως, το νοσταλγικό συναίσθημα είναι πιο ισχυρό και γι' αυτό παραμένουν ξεχασμένοι σε ένα ντουλάπι στο εξοχικό σπίτι…
Όλα αυτά τα εμβληματικά εξώφυλλα δίσκων είχαν περίοπτη θέση στο σπίτι μας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και η μουσική είχε τον πρώτο λόγο, καθώς έπαιζε ακατάπαυστα σε εκείνο το αρχαίο πικ απ, που σήμερα θεωρείται συλλεκτική αντίκα. Παρόλα τα προβλήματα και τις αντιπαραθέσεις που έχει κάθε οικογένεια, η μουσική ήταν πάντα παρούσα να παίζει θεραπευτικό και πυροσβεστικό ρόλο στις εντάσεις που προέκυπταν…
Αργότερα, έκαναν την εμφάνισή τους οι ελαττωματικές, αλλά βολικές κασέτες. Που δεν άντεχαν τον καυτό ήλιο στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου και συχνά, τις «μάσαγε» το μηχάνημα με τα καρούλια. Και προσπαθούσες να τις επαναφέρεις με ένα στυλό Bic! Αλλά ήταν μια καλή λύση, αν ήθελες να έχεις μουσική παντού με την νέα εφεύρεση που ονομαζόταν walkman. Και που μπορούσες να μαγνητοφωνήσεις τα αγαπημένα σου τραγούδια σε μια θρυλική TDK από τη ραδιοφωνική εκπομπή, που περίμενες με θρησκευτική ευλάβεια κάθε βδομάδα, προσευχόμενος να μην μιλήσει ο ραδιοφωνικός εκφωνητής…
Σε αυτό το προβληματικό ραδιοκασετόφωνο του αυτοκινήτου του θείου σου, προσπαθείς, παρέα με τα πορωμένα ξαδέρφια σου, να ακούσεις το άλμπουμ Arena των νέων ινδαλμάτων σου, κάπου εκεί στο 1984 με 1985. Τραγουδάτε όλοι μαζί τους ακατανόητους στίχους. Duran duran το συγκρότημα. Πέντε νεαρά αγόρια με κραγιόν και πολλά μαλλιά με τόνους λακ από το Μπέρμινχαμ της Αγγλίας γίνονται οι νέοι σου «Θεοί». The Chauffer και Save a prayer γίνονται οι καθημερινοί σου ύμνοι! Στο σχολείο, σιγοτραγουδάς κρυφά στα διαλείμματα τον στίχο «Please, please tell me now», από φόβο μην σε κατατάξουν στους φλώρους και φας κράξιμο. Παρακολουθείς το φουτουριστικό βίντεο του The Wild Boys κρυφά, όταν όλοι κοιμούνται. Αφίσες τους από τα κοριτσίστικα περιοδικά Μανίνα και την Σούπερ Κατερίνα κοσμούν τους τοίχους του παιδικού δωματίου σου ( κινδυνεύεις να σε αποκαλέσουν «αδερφή» οι συμμαθητές σου, αν και μετά από πολλά χρόνια δεν θα σε πολυνοιάζει αυτό…) . Και αναρωτιέσαι ποιος είναι πιο hot: o Simon Le Bon ή ο John Taylor? Ξαφνικά, θες κι εσύ να γίνεις New Romantic, αλλά θα σε πάρουν με τις πέτρες αν κυκλοφορήσεις με φουντωτό λακαρισμένο μαλλί και έντονο make up στην πλατεία Γεωργίου της γενέτειρας πόλης σου! Κι όμως… 40 χρόνια μετά, ακόμα κυκλοφορούν απίστευτους δίσκους και κάνουν περιοδείες με μεγάλη προσέλευση από νοσταλγικά συνομήλικα γερόντια….
Και έπειτα, ακολουθούν οι A-ha, το αντίπαλο δέος από τη Νορβηγία, που σε μαγεύουν με το Take on me και The sun always shines on TV, που παίζει ακατάπαυστα στο Μουσικόραμα, τη μοναδική μουσική εκπομπή της ΕΡΤ-1 κάθε Παρασκευή απόγευμα. Και μπαίνεις κι εσύ στο ανέμελο τριπάκι που απασχολεί την αθώα νεολαία της εποχής: «Duran duran ή A-ha? Ποιοι είναι οι καλύτεροι;»
Ώσπου, εκείνον τον Ιούλιο του 1986, στην τρυφερή ηλικία των 12 χρόνων και της ανέμελης Πασοκικής εποχής, βιώνεις αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία του ποπ αριστουργήματος, που ονομάζεται «True Blue» της Madonna και η ζωή σου αλλάζει για πάντα! Θα παραμείνεις ορκισμένος οπαδός της μέχρι σήμερα και θα γίνει το soundtrack της ζωής σου. Θα γίνει η παντοτινή σου βασίλισσα… (αλλά αυτό είναι ένα άλλο κείμενο…)
Θυμάμαι κάθε φορά που στήθηκα έξω από το δισκοπωλείο της γειτονιάς για να αγοράσω πρώτος τον πολυαναμενόμενο καινούργιο της δίσκο. "Like a prayer" με το ένθετο για συμβουλές για το AIDS και το πατσουλί άρωμα να γεμίζει το δωμάτιο. "I 'm Breathless", το πολυαναμενόμενο soundtrack της ταινίας Dick Tracy με τον queer ύμνο "Vogue". "The Immaculate collection", μια απίστευτη συλλογή με mega επιτυχίες σε μια διαδρομή 7 χρόνων. "Erotica" με μια δόση κρυφής ενοχής για το άσεμνο περιεχόμενο, καθώς ήταν ακόμα πουριτανικές εποχές…
Μέχρι σήμερα θυμάμαι πως συγκέντρωνα ευλαβικά το πενιχρό χαρτζιλίκι μου σε δραχμές, ώστε να συμπληρώσω το απαιτούμενο χρηματικό ποσό για να αγοράσω τον πολυπόθητο δίσκο, που λάτρευα να τον ανοίγω σε μια ειδική και προσωπική τελετή μακριά απ' όλα τα αδιάκριτα βλέμματα, που είχαν μια διάθεση κακής κριτικής απέναντι μου…
Παράλληλα με τη Madonna, «τρέχουν» κι άλλοι ποπ σταρς-θρύλοι στο παιδικό και εφηβικό υποσυνείδητό σου, που θα σε στοιχειώνουν για τα επόμενα 40 χρόνια: George Michael (η μεγάλη σου λατρεία – πόσο έκλαψα εκείνον τον Δεκέμβριο του 2016 και ακόμα κλαίω!) , ο εκκεντρικός Michael Jackson, ο αεικίνητος Prince, η φωνάρα Whitney Houston, Janet Jackson, οι super british Pet Shop Boys, οι θρυλικοί U2, η αθώα Kylie που σε κερδίζει ολοένα με τα χρόνια… Μεγαθήρια της ποπ σκηνής! Αναρωτιέσαι σήμερα πώς είναι δυνατόν η παθητική νεολαία να λατρεύει τις ανέμπνευστες Taylor Swift, Beyonce και Arianna Grande! Επίσης, αναρωτιέσαι γιατί δεν υπάρχει μια mega band σαν τους U2, να ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά της…
Όλοι αυτοί οι μουσικοί θρύλοι θα σε σκλαβώσουν με τον μαγευτικό τρόπο τους. Θα τους λατρεύεις και θα τους θαυμάζεις μέχρι την τελευταία πνοή τους. Γιατί σε καθόρισαν και διαμόρφωσαν αυτό που είσαι σήμερα στην ώριμη εκδοχή του εαυτού σου. Γιατί ήταν παρόντες σε κάθε πτυχή της σύντομης ζωής σου και σου δημιούργησαν απίστευτες αναμνήσεις, που σήμερα τις αναπολείς, καθώς ακούς την πρώτη νότα ενός τραγουδιού τους. Γιατί ήταν αθεράπευτα πιστοί σε αυτό που έκαναν…
Δεκαετία '90:
Κάνει την εμφάνιση του το CD στην ελληνική αγορά. Δειλά, αλλά αποφασιστικά. Το αντιμετωπίζεις κάπως διστακτικά, αλλά στο τέλος υποκύπτεις στη γοητεία του. Αν μη τι άλλο, πιάνει και λιγότερο χώρο. Μοιάζει με το βινύλιο, έχει περισσότερες αντοχές, αλλά δεν έχει την ίδια μαγεία ή μέγεθος. Παρόλα αυτά, είναι κάτι χειροπιαστό και πρακτικό. Με μικροσκοπικό ένθετο, που διαβάζεις με θρησκευτική λατρεία…
Αποφασίζεις να αγοράσεις όλα τα αγαπημένα σου βινύλια σε CD, για να μπορείς να τα ακούς εύκολα και προσβάσιμα στο νεοαποκτηθέν CD player, που κοσμεί το παιδικό σου δωμάτιο. Πλέον το walkman έχει αντικατασταθεί από το discman. Δεν μετανιώνεις για την αφελή φηφιακή σου μετάβαση.
Τα πιστά ποπ είδωλά σου είναι ακόμα εκεί, να κυκλοφορούν ευλαβικά νέα άλμπουμ στην καινούργια ψηφιακή εποχή. Και να νιώθεις ασφαλής, που είναι ακόμα εκεί να στηρίζουν τις νέες αλλαγές στη ζωή σου και να κυκλοφορούν νέο υλικό, καθώς πλησιάζουν τη νέα χιλιετία. Σαν να μην πρόκειται να αλλάξει τίποτα στη ζωή σου και να μείνεις για πάντα νέος…
Ώσπου την αρχή την κάνει ο εύθραυστος Michael Jackson. 25 Ιουνίου του 2009 εγκαταλείπει τα εγκόσμια και ένα κομμάτι της τρυφερής παιδικής σου ηλικίας χάνεται για πάντα! Το Billie Jean αποκτά άλλη σημασία για εσένα! Σοκαρισμένος παρακολουθείς την κηδεία του για μέρες σε παγκόσμιο streaming. H μικρή Paris, η κόρη του, είναι σπαρακτική σε αυτή τη live μετάδοση.
2012 και άλλη μια φωνάρα χάνεται άδικα: Whitney Houston πνιγμένη στα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις, χάνεται μέσα σε μια μπανιέρα ενός ξενοδοχείου. Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά η χροιά της φωνής της προκαλεί ανατριχίλα, καθώς ακούς το I will always love you.
Απρίλιος του 2016 και ο θρυλικός πρίγκιπας Prince Roger Nelson βρίσκεται νεκρός στο σπίτι του στη Μινεάπολις από υπερβολική δόση φαρμάκων. Και τα περιστέρια όντως θρηνούν αυτή τη φορά. Sometimes it snows in April…
Τα Χριστούγεννα του 2016, η ωραιότερη και αισθαντικότερη φωνή που πέρασε από αυτόν τον πλανήτη, ο υπέροχος George Michael, βρίσκεται νεκρός στο σπίτι του. Το Last Christmas όντως λειτούργησε προφητικά. Ένας κόμπος με πνίγει κάθε φορά που ακούω το Jesus to a child…
Ένα-ένα τα εφηβικά σου είδωλα εγκαταλείπουν αυτή τη μάταιη ζωή και σε αφήνουν με ένα τρομερό αίσθημα κενού. Ένα-ένα κομμάτι της πορωμένης παιδικής σου ηλικίας εξαφανίζεται. Μόνο η Madonna έμεινε ζωντανή από τα νοσταλγικά '80s και παρακολουθείς αποσβολωμένος από την ανθρώπινη κακία να την χλευάζουν τα τρολς στο διαδίκτυο, που έχει ακόμα αυτή την τρελή πολυτέλεια να χαίρεται και να αγαπά τη ζωή με τον τρόπο της…
Εν έτει 2025, και με πολλές άσπρες τρίχες και ενοχλητικές ρυτίδες στο πρόσωπό σου, είσαι το απόλυτο έρμαιο ενός απρόσωπου αλγόριθμου του Spotify, μιας μουσικής πλατφόρμας στο κινητό σου που την πληρώνεις 8 ευρώ τον μήνα, η οποία επιλέγει για εσένα χωρίς να σε ρωτήσει τι θα ακούσεις βαριεστημένα όσο κάνεις άλλη μια αδιάφορη άσκηση στο γυμναστήριο της γειτονιάς σου…