ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ
Από πολύ μικρός βουτηγμένος στα βάσανα. Τα οποία συνεχίζουν ακάθεκτα με την ίδια ένταση μέχρι σήμερα. Με άλλη μορφή βέβαια. Πιο υπαρξιακής φύσεως…
Ευτυχώς τα διαχειρίζεσαι κάπως καλύτερα στην ώριμη ηλικία σου. Πιο ψύχραιμα και πιο συνετά. Εξάλλου, δεν είναι και λίγα αυτά που σου έχουν τύχει. Άλλος στη θέση σου θα έπαιρνε με τη χούφτα τα ψυχοφάρμακα και θα έτρεχε σε ψυχολόγους. Τα κατάφερες κάπως καλύτερα. Μπορείς να αισθανθείς και περήφανος…
Λίγες οι στιγμές πραγματικής ευτυχίας στη ζωή σου. Ίσως μετρημένες στα δάχτυλα. Ένα προσωπείο δήθεν χαράς και αμυντικού χιούμορ έχει γίνει η δεύτερη φύση σου. Δεν πρέπει να είσαι ιδιαίτερα τυχερός άνθρωπος, όπως υποδεικνύουν όλες οι ενδείξεις…
Φαινόταν το πράγμα από πολύ μικρή ηλικία. Πρέπει να ήταν εκεί κάπου στα 9 – 10 έτη. Όταν έβρισκες παρηγοριά πίσω από μια κολόνα στο προαύλιο του σχολείου σου, που θα σε έκανε αόρατο στα άλλα αδίστακτα και μοχθηρά παιδάκια, που θα έβλεπαν στο πρόσωπό σου κάποιον πιο αδύναμο για να ξεσπάσουν και να σπάσουν πλάκα. Μια κολόνα θα γινόταν το καταφύγιο για την αποφυγή κοινωνικών σχέσεων. Μια κολόνα θα σε έσωζε προσωρινά τουλάχιστον από τη φρίκη που ονομάζεται παιδική ηλικία. Μια φρίκη, που δυστυχώς, άλλαξε μορφή τα επόμενα χρόνια της ενηλικίωσης…
Τα προβλήματα καθημερινά και πάντα παρόντα: Διαρκείς καυγάδες στο σπίτι, εντάσεις χωρίς λόγο, τσακωμοί, νευρικότητα, απουσία συναναστροφών, δραματικές καταστάσεις που σου προκαλούν ακόμα και σήμερα ρίγη στη σπονδυλική στήλη, απομόνωση…
Απομόνωση. Τι γλυκιά λέξη! Περιγράφει όλα όσα έζησες κατά την τρυφερή ηλικία σου. Όταν ήθελες απλά να εξαφανιστείς από όλους και από όλα. Να χωθείς μέσα στο απόλυτο μηδέν και να παραμείνεις εκεί, στην απόλυτη σιγουριά του. Να χαθείς από αυτόν τον κόσμο, που δεν σου προσφέρει τίποτα ουσιαστικό. Να παραμείνεις στην απόλυτη ανωνυμία, που θα σου προσφέρει ζεστασιά και θαλπωρή….
Και κάπως έτσι, μετά από πολλά χρόνια, φτάνουμε στην ώριμη εκδοχή του εαυτού σου. Που δεν έχει πραγματικά ωριμάσει, καθώς δεν είχε ποτέ την ευκαιρία, αλλά έτσι προσπαθεί να δείχνει στον περίγυρο. Όπου είσαι ακόμα προσκολλημένος σε μια χαμένη παιδικότητα, που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όσο κι αν προσπαθείς για το αντίθετο. Σε μια αφελή αθωότητα ως προς τις προθέσεις των άλλων, που σε χαρακτηρίζει ακόμα και σήμερα. Γιατί πολύ απλά, αυτή την παιδικότητα δεν την έζησες, όταν έπρεπε…
Αυτή η ώριμη εκδοχή, λοιπόν, είναι μια μεσόκοπη παρουσία, που τριγυρνάει ενίοτε τρεκλίζοντας στα μπαρ, αναζητώντας μια προσωρινή διαφυγή, που δεν δείχνει να έρχεται. Μια παρουσία, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρύψει την προχωρημένη ηλικία της, αλλά δεν τα καταφέρνει πολλές φορές. Μια παρουσία που είναι προσκολλημένη στο παρελθόν, σε ανθρώπους που έφυγαν και σε «στιγμές» που δεν ήρθαν ποτέ…
Μια μάλλον γραφική νότα σε έναν σκληρό και αποτρόπαιο κύκλο, όπου σημασία έχει μόνο το φαίνεσθαι, το εφήμερο, το «γαμήσιμο» και το άκρως στιγμιαία εντυπωσιακό.
Εξάλλου, κάπως έτσι σε βλέπουν πλέον οι φίλοι και γνωστοί σου: σαν μια καρικατούρα, που περιφέρεται άσκοπα ανάμεσά τους, περιμένοντας να πει κάποιο ευφυολόγημα για να γίνει αρεστός. Μια καρικατούρα που τρέχει στα γυμναστήρια για να ανακτήσει μάταια ένα σώμα, που είναι προγραμματισμένο να καταρρεύσει. Μια καρικατούρα που προσπαθεί να σταματήσει μάταια τη φθορά του χρόνου στο πρόσωπό της. Ένα τραγελαφικό πλάσμα που θα παρουσιάσει μια ψεύτικη εικόνα στα αδηφάγα social media, μήπως και τσιμπήσει κανένα παραπάνω like από αγνώστους.
Και κάπως έτσι, απομακρύνονται σταδιακά κι αυτοί. Γιατί ψυχανεμίζονται τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες σου. Γιατί κανένας δεν θέλει να κάνει προβολή των προβλημάτων σου πάνω τους. Απομακρύνονται μέχρι δήθεν να ηρεμήσεις και να «τα βρεις με τον εαυτό σου».
Γίνονται κολλητοί φίλοι «δια αλληλογραφίας». Κάποια αδιάφορα μηνύματα ή reels στο messenger το επιβεβαιώνουν αυτό. Οι καθημερινές σας επαφές ολοένα και αραιώνουν. Το τηλεφώνημα για άμεση επικοινωνία αποτελεί πια σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ένα τυχαίο Σάββατο, αν είσαι τυχερός, να σου κάνουν την τιμή να σε δουν, αν και βαριεστημένα πλέον…
Και καταλήγεις μόνος, όπως ακριβώς ξεκίνησες. Από τη γέννα σου. Και όπως ακριβώς θα τελειώσεις. Μόνος σου. Σε έναν κρύο τάφο. Τουλάχιστον, έχεις την πολυτέλεια να τον έχεις επιλέξει από πριν…
Αυτές τις στιγμές, θα ήθελα να είχα έναν αδερφό να του τηλεφωνήσω. Να του πω πώς αισθάνομαι. Γιατί μόνο αυτός θα με καταλάβαινε. Γιατί κι αυτός δεν ήταν φτιαγμένος για να ανταπεξέλθει σ' αυτόν τον κόσμο. Αλλά έφυγε πρόωρα κι εγώ έμεινα με το παράπονο. Με το παράπονο ότι δεν άρπαξα την ευκαιρία όσο ήταν εκεί ζωντανός…
Και έμεινα εδώ…
Μια καρικατούρα σε έναν μάταιο κόσμο, που επιζητά το περιστασιακό και χειροκροτεί το εφήμερο. Μια καρικατούρα που δεν τη νοιάζει πια αν όλα τελειώσουν αύριο. Μια καρικατούρα που δεν θα λείψει σε κανέναν…