ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ...
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ…
20 Νοεμβρίου 2020
Η μάνα σου σε ξυπνάει κάπως άγαρμπα στις 6 το πρωί. Δεν έχει χαράξει καν…
Το πάπλωμα, αυτές τις νύχτες του Νοεμβρίου, έχει γίνει ένα με το σώμα σου. Το μαξιλάρι, τόσο γλυκό για να το αποχωριστείς. Δυσκολεύεσαι να το αφήσεις και προσπαθείς να ξεκλέψεις μερικά δευτερόλεπτα, όσα μπορείς τουλάχιστον…
«Έλα να με βοηθήσεις. Δεν μπορώ να τον γυρίσω στο πλάι…» σε εκλιπαρεί μια τρεμάμενη φωνή που ακούς βαθιά μέσα στον ύπνο σου.
Σηκώνεσαι ανόρεχτα από το κρεβάτι, έχοντας στο νου σου μόνο πόσο γρήγορα θα επιστρέψεις. Άλλωστε, η ασθένεια (…μία είναι η Ασθένεια!) έχει γίνει πλέον καθημερινότητα και δεν σου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση μετά από 3 μήνες συνεχούς παρακολούθησης και φροντίδας. Εξάλλου, έχεις προσφέρει τα πάντα, όπως και όλοι γύρω σου! Από την πρώτη εκείνη μέρα το περασμένο καλοκαίρι που σήμανε την αρχή του τέλους, μετά την απρόσμενη πτώση του στο εξοχικό. Έτσι! Στα καλά καθούμενα…
Τι άλλο μπορείς να κάνεις για ένα κορμί που λιώνει και ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια σου; Κάπου, μέσα σου, πιστεύεις ότι αυτή η κατάσταση θα κρατήσει -αν όχι για πάντα- για μεγάλο χρονικό διάστημα…
Ίσως δυσανασχετείς και λίγο που σε ξύπνησαν τόσο πρωί και δεν σε άφησαν να απολαύσεις μία μέρα καραντίνας για μια νέα και άγνωστη αρρώστια που ήρθε από τόσο μακριά και όλοι μιλούν γι' αυτήν. Μία σπάνια ευκαιρία για εργάσιμη Παρασκευή πρωί να χουζουρέψεις λίγο παραπάνω…
Μέσα στην υπνηλία σου, σκέφτεσαι ότι μια συνηθισμένη μέρα ξημερώνει: μία μέρα με τηλέφωνα σε γιατρούς, με ατέλειωτα φάρμακα, με τον ακούραστο φυσιοθεραπευτή, με τη νοσοκόμα-βοηθό που θα έρθει και θα φύγει ευλαβικά στην ώρα της, με συνεχείς προβληματισμούς σχετικά με την αγωγή που πρέπει να πάρει, με οικογενειακά συμβούλια για την πορεία της υγείας του, με την διατροφή που (δεν ακολουθεί αλλά) πρέπει να ακολουθήσει…
Αφού κάνεις το καθήκον σου, ανταποκρινόμενος σε μια καθημερινή πια ρουτίνα, σέρνεσαι πίσω στο κρεβάτι σου. Να απολαύσεις δύο - ή και παραπάνω - ώρες ύπνου. Πριν η φρίκη της καθημερινότητας αναλάβει επίσημα τα ηνία! Πριν έρθεις αντιμέτωπος με πληγές, με βογγητά πόνου, με αναποτελεσματικά χάπια, με πάνες, με αναμενόμενες οδηγίες από βαριεστημένους γιατρούς που δεν βλέπουν την ώρα να ξεστομίσουν τη μαγική φράση: «50 ευρώ»…
Και κάπου εκεί, μετά από 2,5 ώρες ύπνου, σε ξυπνάνε και πάλι με τον ίδιο άγαρμπο τρόπο…
Η μέτρηση οξυγόνου δεν λειτουργεί. Κάτι δεν πάει καλά!
«Σήκω επάνω για να δεις γιατί δεν λειτουργεί»…
Πετάγεσαι για δεύτερη φορά από το κρεβάτι με τη βεβαιότητα ότι μάταια σε σηκώνουν πάλι. Άδικα σε σέρνουν νυσταγμένο στην άλλη άκρη του σπιτιού, επειδή δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν σωστά τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της ιατρικής! Άδικα σου στερούν λίγο ακόμα ύπνο, που τόσο έχεις ανάγκη…
Και όμως! Όντως δεν λειτουργεί το οξύμετρο! Δεν δίνει καμία ένδειξη! Και έπειτα ακολουθούν καταιγιστικά οι σκέψεις…
«Μήπως χάλασαν οι μπαταρίες; Μήπως δεν το έχω τοποθετήσει σωστά; Μήπως…;»
Και τότε, η στιγμή για την οποία σιωπηλά προετοιμάζεσαι όλη σου τη ζωή αλλά πάντα έχεις την κρυφή ελπίδα ότι δεν θα σε επισκεφθεί, εμφανίζεται μπροστά σου. Στυγνή και αδυσώπητη!
Και ξαφνικά, νιώθεις 10 χρόνια γερασμένος… Και ξαφνικά, δεν υπάρχουν πια Χριστούγεννα… Και ξαφνικά, ο κόσμος σου και όσα είχες ως δεδομένα διαλύονται… Και ξαφνικά, αυτά που είχαν μέχρι σήμερα σημασία, τώρα φαντάζουν τόσο μικρά και ανούσια…
Και ξαφνικά, μένεις χωρίς Πατέρα… Αποσβολωμένος πάνω από ένα άψυχο και αποστεωμένο κορμί. Με ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ και ένα πλέγμα ενοχών για το τι θα μπορούσες να είχες κάνει καλύτερα να σε ακολουθούν σε ό,τι κι αν κάνεις από εδώ και στο εξής…