ΚΑΪΑΦΑΣ

«Ο Καϊάφας είναι τουριστικός οικισμός στα νοτιοδυτικά της Ηλείας, συνοικισμός της Ζαχάρως από την οποία απέχει 2,5 χιλιόμετρα. Ο οικισμός βρίσκεται πάνω στην νησίδα της Αγίας Αικατερίνης στο μέσον της λίμνης Καϊάφα. Η παράδοση αναφέρει ότι το όνομα του το πήρε στους Ρωμαϊκούς χρόνους όταν ο Καϊάφας πηγαίνοντας στην Ρώμη ναυάγησε το πλοίο που τον μετέφερε στην περιοχή. Ο Καϊάφας βγήκε στην ξηρά και πλύθηκε στα νερά των σημερινών ιαματικών πηγών όπου, λόγω της μεγάλης αμαρτίας του να δικάσει τον Χριστό, πήραν την άσχημη μυρωδιά που έχουν.

Ο Καϊάφας αποτελείται από δύο ξενοδοχεία, τρεις ξενώνες, το εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης, διάφορα βοηθητικά κτήρια, μια μικρή πλατεία και ξύλινα παραπήγματα για τις ανάγκες αθλητών για θαλάσσιο σκι. Η συγκοινωνία με την ακτή γίνεται μέσω γέφυρας και με το υδροθεραπευτήριο γίνεται με μικρά πλοιάρια. Παραλία: Τόσο η παράκτια ζώνη όσο και ο θαλάσσιος πυθμένας είναι αμμώδεις. Στο όριο της ακτής υπάρχει χαμηλή βλάστηση και λευκοί κρίνοι της θάλασσας. Τα κολυμβητικά ύδατα στα πρώτα μέτρα είναι αβαθή στο μεγαλύτερο τμήμα της ακτής και η κλίση του πυθμένα ήπια (σε απόσταση 260 μ. από την ακτή το βάθος προσεγγίζει τα 5 μ.) Στην παραλία του Καϊάφα βρίσκεται ένα μικρό φρούριο ηλικίας εκατοντάδων ετών, γνωστό ως Πύργος Καζάρμα, το οποίο λόγω εγκατάλειψης βρίσκεται σε κακή κατάσταση.»

Όλα τα παραπάνω, αναφέρει ο διαδικτυακός ιστότοπος Wikipedia, αν βάλεις την αντίστοιχη αναζήτηση στο Google. Και όλα αυτά, φυσικά, ικανοποιούν την σύντομη περιέργεια του αναγνώστη-επισκέπτη, που ψάχνει μια γρήγορη και στιγμιαία ενημέρωση για την ιστορία του τόπου. Όμως, κανένα Wikipedia δεν θα εμβαθύνει ουσιαστικά στην ιστορία αυτού του θερμού τόπου, που μιλάει στην ανήσυχη ψυχή σου. Κανένα Wikipedia δεν θα αναφέρει τα βιώματα που έζησες σε μια άλλη -πιο αθώα- εποχή, που δεν υπήρχε αυτή η άμεση καταιγίδα πληροφοριών. Κανένα Wikipedia δεν θα επαναφέρει στο μυαλό σου τον αδερφό σου, που πέρασε το μεγαλύτερο και πιο πολυτάραχο κομμάτι της ζωής του σε αυτή την πανέμορφη παραλία, αναζητώντας μια μάταια διέξοδο από μια πολύπλοκη ζωή που δεν έβγαζε κανένα απολύτως νόημα…

Ήταν αρχές της δεκαετίας του '80 όταν άρχιζε δειλά δειλά να κάνει την παρθενική εμφάνισή του στην περιοχή. Πολλά τα «φρικιά» της εποχής, πολλοί οι εναλλακτικοί τύποι που έψαχναν κάτι διαφορετικό από τα πρότυπα της εποχής, πολλές οι ένοχες απολαύσεις , πολλές οι φωτιές που θα άναβαν (νόμιμα τότε) στην περιοχή. Άλλωστε οι μεγαλύτερες αλήθειες, λέγονται γύρω από μια φωτιά, παρέα με ένα κρασί ή ένα τσίπουρο…

Το ολοκληρωμένο καταφύγιο ήταν ένα και μοναδικό κάθε καλοκαίρι: Καϊάφας. Μία σκηνή με τα απαραίτητα, λίγα χρήματα, μικρή πρόσβαση σε συνθήκες υγιεινής, αρκετό χαμηλής ποιότητας αλκοόλ, υποτυπώδες φαγητό και αυτό ήταν αρκετό σε μια εποχή που όλα ήταν υπό υπαρξιακή αμφισβήτηση….

Κάθε βράδυ, το ίδιο τελετουργικό: Μια μεγάλη φωτιά από ξερόχορτα και κορμούς δέντρων κοντά στην παραλία, άφθονο αλκοόλ αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης, επισκέπτες διαφόρων εθνικοτήτων (ψαγμένοι όμως…), αλλά με ένα κοινό χαρακτηριστικό: την αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος και της θλιβερής καταναλωτικής πραγματικότητας. Η περίεργη σύνθεση της ομήγυρης μπορεί να κατέληγε και σε διονυσιακό όργιο δίπλα από τα κύματα, χωρίς να είναι απαραίτητο και χωρίς να το κάνουμε big deal…

Στο τέλος, φυσικά, όλοι επέστρεφαν τρεκλίζοντας στις σκηνές τους, ψάχνοντας με τους φακούς μέσα στη μαύρη νύχτα μήπως έχει τρυπώσει κανένας ύπουλος σκορπιός την ώρα που έλειπαν.

Η ουσία είναι ότι γύρω από αυτές τις αφελείς φωτιές έγιναν οι ουσιαστικότερες συζητήσεις, οι ουσιαστικότερες αμφισβητήσεις ενός άδικου κοινωνικού συστήματος, οι ουσιαστικότερες σιωπηλές επαναστάσεις που έσβησαν κάτω από την μαγευτική επήρεια ενός ούζου ή ενός κρασιού και κατ' επέκταση, τα ουσιαστικότερα γ$&*ια (τι πιο φυσιολογικό ως κατάληξη;)

30 χρόνια μετά: Ο αδερφός δεν άντεξε την πολυπλοκότητα αυτής της σύγχρονης, γρήγορης και ανούσιας ζωής και πέρασε στον κόσμο των σκιών. Οι συνδαιτυμόνες του αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν με τις ανάγκες της βλακώδους καθημερινότητας και να καθαριστούν επιμελώς, αν ήθελαν να επιβιώσουν. (Εξάλλου τι βλάπτει και λίγο καπιταλισμός;) Οι φωτιές δίπλα από το κύμα έγιναν παράνομες και διώκονταν ποινικά ( και πολύ σωστά- αν και τα πλησιέστερα δέντρα ήταν 150 μέτρα μακρά…). Τα λεγόμενα «φρικιά» έγιναν είδος προς εξαφάνιση, αφού απέκτησαν 1 και 2 παιδιά και είχαν κάτι πιο ουσιαστικό να ασχοληθούν…

Σήμερα, η παραλία διατίθεται για εφησυχασμό και αυτοσυγκέντρωση. Δεν θα δείτε μαυρισμένους μπρατσαράδες να παίζουν μανιωδώς ρακέτες, ούτε χαρούμενα παιδάκια να σκούζουν πασχίζοντας να φτιάξουν κάστρα από άμμο, ούτε ταπεράκια με διάφορα gluten free φαγητά από soccer moms να πασχίζουν για να ταϊσουν τους κανακάρηδες ενός κοιμισμένου έθνους, που θα είναι οι μελλοντικοί ψηφοφόροι μιας χώρας που αργοπεθαίνει…

     Θα δείτε, όμως, μια αμμουδερή παραλία στην οποία γράφτηκε μια άτυπη ιστορία επανάστασης (που απέτυχε παταγωδώς), παρόλο που σήμερα πλασάρεται ως μια LGBTQ όαση στο Νομό Ηλείας (στο Spartacus – αν υπάρχει ακόμα αυτό το περιοδικό …). Θα δείτε μια παραλία που το ενεργειακό της πεδίο είναι πανίσχυρο και ακλόνητο. Θα δείτε μια παραλία που θα σας παρέχει ησυχία και ηρεμία και μια σίγουρη φυγή από την ζοφερή πραγματικότητα. Θα δείτε μια παραλία, όπου κάπου εκεί ο Δημήτρης τριγυρίζει γυμνός και ανέμελος, ψάχνοντας το νόημα της ζωής, αδιαφορώντας για το ποιοι είστε, τι εισοδήματα έχετε, πόσους followers ή likes έχετε και ποιον θέλετε να γαμήσετε ή να αγαπήσετε σε αυτή τη σύντομη και παράξενη ζωή…