ΑΝΝΑ
Η Άννα, την 1η Μαΐου του 2024, έγραφε στον τοίχο του φατσοβιβλίου από το τάμπλετ της αμέριμνες διαδικτυακές ευχές προς τους ψηφιακούς φίλους της: «Καλό μήνα και Καλό Πάσχα». Μαζί με κάποια φωτογραφία που περιλάμβανε ένα μαγιάτικο στεφάνι, πολύχρωμα λουλούδια ή κάτι τέτοιο που δεν θυμάμαι ακριβώς…
Οι εγκάρδιες ευχές της είχαν ποικίλες αντιδράσεις: likes, καρδούλες, νοιάζομαι, τέλειο, wow! Και φυσικά, τα αντίστοιχα σχόλια με ευχές να ακολουθούν από τους αναρίθμητους φίλους της…
Ήταν η περίοδος που απολάμβανε τις διακοπές της στο εξοχικό της στα Καμίνια Αχαϊας, που τόσο λάτρευε και δραπέτευε κατά τακτά χρονικά διαστήματα, μαζί με την αγαπημένη της αδερφή ή και όλη την οικογένειά της. Ένα μέρος που είχε μόνο ευχάριστες αναμνήσεις…
Το Πάσχα έπεφτε αργά εκείνη τη χρονιά, 5 Μαϊου, οπότε είχαν πιάσει οι πρώτες ζέστες σίγουρα. Την φαντάζομαι να κάθεται μόνη της στη βεράντα της, σε μια μεσημεριάτικη ραστώνη, αγναντεύοντας πού και πού τον πατραϊκό κόλπο, με την Παλιοβούνα απέναντι να στέκει αγέρωχα στη θέση της. Όλοι θα είχαν αποσυρθεί στα δωμάτια τους να πάρουν έναν μεσημεριανό υπνάκο. Σίγουρα, θα κράταγε ένα τσιγάρο στο αριστερό χέρι της...
Δεν θυμάμαι αν πάτησα like ή κάποιο άλλο ευφάνταστο emoji , γιατί δεν πολυπιστεύω στις ευχές. Μου φαίνονται ανούσιες. Ακόμα και ένα απλό «Καλημέρα» δεν ξέρεις τι κατάληξη θα έχει στο τέλος της ημέρας!
Πόσες φορές έχουμε ευχηθεί σε κάποιον «Χρόνια πολλά» και αμέσως μετά ακούμε για τον ¨τραγικό χαμό¨ του ; Κανένας δεν πρόκειται να εισακούσει την ευχή σου για υγεία και μακροζωΐα. Ούτε το Σύμπαν ούτε κανένα ανώτερο ον….
Η Άννα ήταν εξαιρετική φίλη! Είχε αυτό το πολύ σπάνιο χάρισμα της ενσυναίσθησης. Αμέσως, ένιωθε αυτό που σε βασανίζει. Σε άκουγε προσεχτικά, χωρίς να φλυαρεί και χωρίς να δίνει ανούσιες και περιττές συμβουλές. Καθόταν με τις ώρες και άκουγε όλα αυτά που ήθελες να βγάλεις απεγνωσμένα από μέσα σου. Γινόσουν το κέντρο του Σύμπαντος. Πολλές φορές μπορεί και να βαριόταν να σε ακούει, αλλά ποτέ δεν στο έδειχνε. Ήταν καλή ακροάτρια…
Η Άννα ήταν γενναιόδωρη. Το σπίτι της ήταν ανοιχτό σε όλους. Δεν την ενδιέφερε ιδιαίτερα ποιοι έμπαιναν και ποιοι έβγαιναν. Αρκεί να είχε πάντα κόσμο! Ένα μπουκάλι τσίπουρο και ένα πακέτο τσιγάρα ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν αξέχαστες βραδιές και μοναδικές ιστορίες. Και φυσικά, τις δημιουργούσε…
Η Άννα θα ήταν η cool μαμά που θα ήθελες να έχεις! Η μαμά που θα σου συμπαρασταθεί και θα είναι δίπλα σου ότι κι αν συμβεί. Η μαμά που θα πας μαζί της διακοπές και θα περάσεις σούπερ! Η μαμά που θα έβγαινες από την ντουλάπα σου και όλα θα ήταν ok! H μαμά που θα έπαιρνες μαζί σου στο pride και θα πέρναγε τέλεια με τους ιδιόρρυθμους φίλους σου. Η μαμά που θα μπορούσες να πας μαζί της σε ένα μπαρ να πιείς ένα (ή και 10 ποτά) χωρίς να τρέχει τίποτα… Δεν υπήρχε περίπτωση να σε κατακρίνει, αν έφευγες τρεκλίζοντας από το μπαρ (γιατί το είχε κάνει και η ίδια και ήξερε…)
Η μαμά που μπορείς να της πεις τα πάντα…
Η Άννα ήθελε νέους ανθρώπους γύρω της. Ανθρώπους να την αγαπούν και να την σέβονται… Πολύ σπάνια να την έβλεπες με συνομήλικους τους ή μεγαλύτερους της. Ήθελε φρέσκιες ιδέες και φρέσκα μυαλά. Νέους ανθρώπους που θα την έκαναν κι αυτή να νιώθει νέα. Πάντα όμορφοι άνθρωποι την πλαισίωναν, γιατί και η ψυχή της ήταν όμορφη…
Η Άννα, στις 31 Μαΐου, την τελευταία μέρα της άνοιξης του 2024, αποφάσισε να αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Μέσα σε 30 μέρες, ο σιωπηλός καρκίνος που της έτρωγε τα σωθικά, έγινε ανεξέλεγκτος. Προτίμησε να μην βιώσει εκείνο το φρικτό καλοκαίρι που έμοιαζε ατέλειωτο με την παρατεταμένη του ζέστη και θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας. Προτίμησε να φύγει, όσο ήταν ακόμα δροσερά…
Έναν χρόνο μετά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν είναι πια εδώ. Η ζωή συνεχίζεται, φυσικά , όπως γίνεται με όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, αλλά σίγουρα δεν είναι ίδια. Κάτι έχει αλλάξει…
Ακόμα περιμένω να απαντήσει στο τηλέφωνο, που έχω κρατήσει στις επαφές μου, όπως έχω κάνει με όλους όσους έφυγαν απροσδόκητα. Με τη βαριά και νωχελική της φωνή…
Ακόμα περιμένω να μου απαντήσει, σε εκείνο το μονίμως χαλασμένο θυροτηλέφωνο του διαμερίσματος στο Μαρούσι, που κάποια στιγμή θα το έφτιαχνε, αλλά συνεχώς το ανέβαλε…
Η Άννα δεν είναι πια εδώ. Πέταξε μακριά την τελευταία μέρα μιας αφόρητα ζεστής άνοιξης και μας άφησε ορφανούς….
Η Άννα μας λείπει…