51 years older, but non wiser (…or not?)
Σήμερα, συμπληρώθηκαν 51 χρόνια που βρίσκομαι και επίσημα σε μια γωνιά του πλανήτη. 51 χρόνια, που κάποτε στα μακρινά νιάτα μου, τα έβλεπα ως scary age, αλλά τώρα νιώθω και κάπως τυχερός σε σχέση με μερικούς που δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια και κατέληξαν να είναι βουβά κάδρα, παρόντα σε οικογενειακές γιορτινές συγκεντρώσεις. Άλλωστε, κάθε λεπτό που ζεις και αναπνέεις είναι σημαντικό, όσο κι αν έχουμε όλοι τις στιγμές αδυναμίας μας συνειδητοποιώντας άγαρμπα την ματαιότητα των πραγμάτων…
Και σίγουρα ο σημερινός 50άρης δεν θυμίζει σε τίποτα τον 50άρη της δεκαετίας του '80 ή ακόμα και του '90! Ας είναι καλά το υαλουρονικό οξύ και το γυμναστήριο, που δεν κάνει ακριβώς θαύματα, αλλά βοηθάει στο να σε δείχνει ως hot daddy στα ανυποψίαστα πιτσιρίκια που διψάνε για ώριμη καλοδιατηρημένη επιδερμίδα και πείρα! Σαν τη «μούμια που επιστρέφει», στο πιο ανάλαφρο…
Το μυαλό δεν «έπηξε» τελείως, όπως θα περίμενα, αλλά σίγουρα σκέφτεται πιο πολυεπίπεδα. Το συναίσθημα μπορεί να συνεχίζει απτόητο να παίζει τον πρώτο ρόλο, αλλά η λογική το συνοδεύει και το συμβουλεύει. Πλέον, προτιμάω να περνάω ουσιαστικό χρόνο με άτομα που αγαπάω και με αγαπάνε και να τους εκθέτω την προσωπική μου ζωή και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μου (αν και δεν είναι πάντα τέλειες οι συνθήκες, αλλά, στην τελική, πότε θα είναι;) Προτιμώ να μην «σκορπίζομαι» δεξιά και αριστερά σε ανούσιες καταστάσεις, που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό. Πλέον, ξέρω πώς να ξεχωρίζω ανθρώπους, που (ίσως) και να μην με κατασπαράξουν συναισθηματικά. Γνωρίζω πότε πρέπει να φεύγω από εκεί που δεν με θέλουν και ίσως να γίνομαι ασυναίσθητα βάρος. Πλέον, επιλέγω να συλλέγω «στιγμές», γιατί μόνο αυτές μένουν στο τέλος και είναι πολύτιμες….
Οι σχέσεις με την οικογένεια δεν εξομαλύνθηκαν πλήρως με τα χρόνια. Αλλά, τουλάχιστον, μάθαμε να συνυπάρχουμε. Μάθαμε πως πρέπει να είμαστε όλοι πιο ήρεμοι, αν θέλουμε να έχουμε μια πιο ομαλή μετάβαση στην «αντίπερα όχθη». Μια μετάβαση που θα καταλήξει κάποια στιγμή σε μια ανόργανη ύλη, θαμμένη κάπου…
Και φυσικά, δεν αφήνω στην άκρη το παρελθόν μου. Είναι αυτό που με καθόρισε και με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα στο μεσόκοπο παρόν μου. Γι' αυτό και διαρκώς το αναπολώ και το μελετάω. Με τις κακές και τις καλές του στιγμές. Πάντα υπάρχει κάτι που θα με διδάξει.
Το λέω διστακτικά και «σημάδι ωριμότητας»…
Σε όποιον συνεχίζει και διαβάζει τις φιλοσοφικές μπούρδες μου ή την ανασκόπηση της ανούσιας ζωής μου σε ένα blog της κακιάς ώρας, να πω ότι τον ευχαριστώ. Και φυσικά, ευχαριστώ και για τις ευχές που προηγήθηκαν. Αν προηγήθηκαν. Αν όχι, δεν πειράζει! Καλή καρδιά, που λένε. Ίσως, του χρόνου, αν είμαστε όλοι μας τυχεροί και επιβιώσουμε…